Ένα Κόκκινο Podcast με τους Grup Yorum

Και τι είναι η τέχνη, αν δεν είναι στρατευμένη κόντρα σε ένα αυταρχικό καθεστώς; Τι είναι ο καλλιτέχνης εάν δεν επιχειρεί μια έφοδο στους ουρανούς, σε μια δυστοπική πραγματικότητα; Κι αν δεν απλώνει ένα χέρι συντροφικό στον λαό, αν δεν γίνεται κομμάτι του; Τι είναι η μουσική αν δεν γεμίζει την ψυχή με δύναμη όταν όλα μοιάζουν χαμένα; Σε όλα τα παραπάνω απαντά εδώ και τρεις δεκαετίες με τη δράση του, με έναν μεγάλο αγώνα που δίνει μέσα από την τέχνη του, το τουρκικό μουσικό συγκρότημα Grup Yorum. Με έναν μεγάλο αγώνα που αρκετές φορές μοιάζει άνισος, έναν αγώνα με θύματα, με θησιασμένους νέους ανθρώπους που πέθαναν διεκδικώντας το δικαίωμά τους στην ελευθερία. Της έκφρασης; Οχι μόνο. Την ελευθερία γενικώς…

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα μάτια της Χελίν Μπολέκ να βγάζουν σπίθες τραγουδώντας, τον Ιμπραίμ Γκοκτσέκ, τον Μουσταφά Κοτσάκ… Η Χελίν πέθανε μετά από απεργία πείνας -288 ημερών- διεκδικώντας το δικαίωμα να τραγουδά για τον λαό, γιατί οι Grup Yorum είναι ο λαός… Ο Ιμπραϊμ Γκοκτσέκ έφυγε από τη ζωή μετά από 323 μέρες απεργία πείνας… Ο Μουσταφά Κοτσάκ μετά από 297 μέρες… Ολοι τους μέλη της αριστερής μουσικής κολεκτίβας που μάχεται με όπλο την τέχνη. “Η πάλη των τάξεων έχει δύο δρόμους, ο ένας είναι με το τουφέκι, ο άλλος είναι του πολιτισμού και της τέχνης” συνήθιζε να λέει η Χελίν. Το καθεστώς Ερντογάν θέλησε να εξαφανίσει τους Grup Yorum αλλά δεν τα κατάφερε, οι Yorum είναι εδώ και συνεχίζουν, συνεχίζουν να δίνουν φωνή στον λαό. Γιατί είναι ο λαός. Οι Grup Yorum και πιο συγκεκριμένα η Σενά και ο Ουμούτ μίλησαν στο Κόκκινο για τη δράση τους, για την τέχνη τους, για τους χαμένους συντρόφους και συντρόφισσες. Και έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Συνεχίζουμε ακόμη πιο δυνατοί. Εχουμε δώσει το λόγο μας στην Ελίν και τον Ιμπραίμ.