Γι' αυτό που δε μιλά κανείς

Το ίδιο εκείνο βράδυ της ημέρας που πέθανε ο Κωστής, άρχισα να ψάχνω με μανία τι υπάρχει αναφορικά με το θάνατο ενός παιδιού. Τι ζωή είναι αυτή που ζει ένας γονιός μετά από ένα τέτοιο αδιανόητο, άδικο, μη αναστρέψιμο, αναπόδραστο γεγονός: ότι το παιδί του πέθανε.

Ποια ζωή μπορεί να υπάρξει μετά; Μπορεί άραγε να υπάρξει;

Το μόνο που μπορούσα ήδη να διαπιστώσω είναι ότι αυτό που πάντα πίστευα- πως αν πεθάνει ο Κωστής θα πεθάνω κι εγώ - δεν ίσχυε. Αδιανόητο, αλλά δεν ίσχυε.

Στους επόμενους μήνες, βρίσκοντας την ομάδα πενθούντων γονέων που είχε φτιάξει η Μυρτώ Πισπινή μετά το θάνατο του δικού της γιου, σκέφτηκα ότι ίσως ένα podcast να μου έδινε ένα εκατομμυριοστό κουράγιου εκείνη την πρώτη νύχτα και τους επόμενους μήνες.

Και κάπως έτσι, ξεκίνησε η υλοποίηση μιας ιδέας που η Καλλιόπη, η μαμά του Νικηφόρου και φύλακας άγγελος, δέχτηκε να συμμετέχει και να ξεκινήσουμε. Και ακολούθησαν και άλλες μαμάδες που ξέρουν πόσο τρομερό είναι να είσαι μόνη σου σε έναν τόσο βαθύ σκοτάδι.

Λυπάμαι πολύ που είσαι εδώ, λυπάμαι πολύ που ακούς αυτό το podcast. Είναι ένα podcast που δε θα έπρεπε να υπάρχει.

Αφού όμως συνέβη, και αφού είσαι εδώ, ευχόμαστε όλες όσες έχουμε διαβεί το ίδιο κακοτράχαλο μονοπάτι να βρεις ένα εκατομμυριοστό παρηγοριάς και μια αχνή ακτίδα φωτός για τη ζωή μετά από "αυτό που δε μιλά κανείς".

Είτε το ακούς το πρώτο βράδυ που είσαι χωρίς ανάσα στο κρεβάτι σου, είτε στους δέκα μήνες στο αυτοκίνητο προς τη δουλειά, είτε στον τρίτο χρόνο περιμένοντας το άλλο σου παιδί να σχολιάσει...

Όλες οι εκπομπές είναι αφιερωμένες στον Κωστή, στον Νικηφόρο, στον Χρήστο, στον Αντώνη και στο δικό σου παιδί- κυρίως στο δικό σου παιδί.

Και είσαι πάντα ευπρόσδεκτη να έρθεις να μας μιλήσεις για αυτό που δε μιλάει κανείς: για η ζωή μετά το θάνατο του παιδιού μας.