Δημήτρης Καταλειφός

Ο Δημήτρης Καταλειφός μιλάει γιατο θέατρο ως χώρο συγκέντρωσης, έρευνας και ευθύνης.

Μιλάει για τη σεμνότητα ως προτέρημα και για τη ντροπή που βρίσκει στη σκηνή τον φυσικό της τόπο. Ανατρέχει στις ομάδες που τον διαμόρφωσαν (τη Σκηνή και το Εμπρός) ως παραδείγματα συλλογικού οράματος και κοινής γλώσσας, στοιχείων καθοριστικών για την τέχνη του θεάτρου. Στέκεται στη σημασία της γραφής, της ακρίβειας και της επαλήθευσης, στην ανάγκη να αποφεύγεται το γενικό και το αόριστο. Μιλάει κριτικά για τη σοβαροφάνεια, τον καταναλωτισμό και τη διάσπαση της προσοχής, για το κοινό που αυξάνεται αλλά δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί, για το θέατρο που περνάει πια σε μια μεταβατική περίοδο. Αναφέρεται στην ευθύνη του κράτους απέναντι στη θεατρική παιδεία και στην αναγκαιότητα μιας ουσιαστικήςεκπαίδευσης. Στα 50 χρόνια καριέρας διατηρεί ένα βλέμμα καθαρό, ανήσυχο, που υπερασπίζεται το θέατρο ως πράξη παιδείας και ουσίας και επιμένει: Το θέατρο είναι ιερό και σπουδαίο όταν κάποιος το αντιμετωπίσει έτσι.